Dag 75: Villamayor de monjardin - Torres del Rio ( 21,1 km.)

Wat kan ik over deze dag vertellen? Dat hij weer fantastisch was? Het wordt een beetje afgezaagd, maar zo is het eenmaal. Het verblijf in de gite gisteravond was werkelijk de max: zo mooi, ik vond het bijna jammer om naar bed te gaan, ik kon wel blijven kijken. Het ontbijt was ook prima: fruitsap, allerlei beleg, sterke koffie, ovenvers brood....
En dan de tocht zelf, van het ene mooie moment naar het andere. Lekker weer ook, ik kan bijna niet geloven dat dit echt gebeurt. Af en toe herinner ik er mezelf aan dat dit ooit eindigt, dat het echte leven ( of wat er moet voor doorgaan ) steeds dichterbij komt. Je hebt gelijk goede vriend Nero, voor ik er erg zal in hebben is al dit moois alweer voorbij. Gelukkig is het nog niet zover.
Ik zou aan al wie me dierbaar is toch de goede raad willen geven om echt te leven, misschien is wat ik nu ervaar niet aan iedereen besteed, maar als jullie ook de lust zouden krijgen kan ik maar één ding zeggen: wacht er niet langer mee en doe het. Ik heb het nogal moeilijk om onder woorden te brengen, ik hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel. One life, Live It !!!!!
Ik heb er nu bijna 1800 kilometer opzitten, en je gelooft het nooit maar ik heb sedert gisteren mijn eerste serieuze blaar. Op mijn rechter hiel. Een kanjer ter grootte van een ei. Ik kon niet anders dan ze te doorprikken vanavond. Er kwam een flinke hoeveelheid vocht uit. En dan komt het mooie: de blaar werd door twee oude Spaanse vrouwtjes verzorgd: ontsmetting erop, verband eroverheen, en een heleboel goede raad waar ik niets van begreep want zij spraken enkel Spaans. Ik kreeg er de tranen van in mijn ogen, en niet van de pijn. Ik ben ervan overtuigd dat ik morgen weer loop als nieuw.